Impotencja, brak popędu seksualnego – to może być hemochromatoza Przeskocz do treści

Impotencja, brak popędu seksualnego – to może być hemochromatoza

Aktualizacja: 25 września 2017 r.

Kłopoty z potencją, spadek libido lub nawet całkowity brak popędu seksualnego – to jedne z objawów hemochromatozy. Ta niebezpieczna choroba polega na zbytnim odkładaniu się żelaza w tkankach, co powoduje ich nieprawidłową pracę. Aż 3,8 miliona Polaków ma jedną ze zmian genetycznych, które odpowiadają za to schorzenie! [1]


Na dole artykułu znajdziesz  bezpłatny poradnik Niepłodność w hemochromatozie“.


Jeśli chorujesz na hemochromatozę, żelazo nadmiernie odkłada się w Twoim organizmie. Gromadzi się w tkankach i organach (głównie wątrobie, trzustce, sercu, przysadce mózgowej czy nerkach), uszkadzając je i uniemożliwiając ich prawidłową pracę. Za schorzenie w większości przypadków odpowiadają zmiany w genie HFE.

Impotencja, brak popędu seksualnego i inne objawy hemochromatozy

Hemochromatoza – oprócz nieprawidłowych wyników badań biochemicznych – objawia się w sposób nieoczywisty. Mogą występować u Ciebie przewlekłe zmęczenie, kłopoty z koncentracją, osłabienie, bóle brzucha, bóle stawów i ich zwyrodnienia.

Często powoduje również właśnie impotencję i brak popędu seksualnego oraz zmniejszenie lub zanik owłosienia łonowego, a także cukrzycę, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie, czy brązowe przebarwienia skóry. To właśnie zaburzenia erekcji są drugim, po cukrzycy, z najczęstszych objawów choroby! Mogą być obecne u 10-100% mężczyzn z hemochromatozą.

Impotencja – cofnięcie problemu jest możliwe

Największe szanse na powrót do sprawności seksualnej występują w przypadku mężczyzn przed 40. rokiem życia. Co więcej, ważne jest też stadium choroby w momencie postawienia diagnozy.

36-letni mężczyzna od 2 lat miał problemy z potencją, obniżonym libido, płodnością i zanikiem owłosienia łonowego. Bezskutecznie starał się z małżonką o dziecko. Zdiagnozowano u niego hemochromatozę, gdy wątroba nie miała jeszcze cech marskości.
Zalecono leczenie: cotygodniowe upusty krwi i terapię hormonalną (testosteronem). Już po roku leczenia minęły zaburzenia w sferze seksualnej, a partnerka pacjenta zaszła w ciążę. Terapię kontynuowano zgodnie z zaleceniami lekarza[2].

Hemochromatoza – prawidłową diagnozę umożliwia test DNA

Jeśli badania krwi wykazują nieprawidłowości mogące świadczyć o odkładaniu się żelaza, postawienie prawidłowej diagnozy jest możliwe tylko dzięki testowi DNA. To on wykrywa mutacje odpowiedzialne za hemochromatozę. Jeśli masz więc kłopoty z potencją czy brak popędu seksualnego, nie zwlekaj z diagnozą, a później wprowadzeniem leczenia.

REKLAMA

Leczenie hemochromatozy najlepiej zacząć jak najwcześniej

Tylko wówczas możliwa będzie ochrona przed niebezpiecznymi powikłaniami (np. niepłodność, impotencja), a jeśli tego typu zmiany już wystąpiły – znacznie zwiększy się szansa na ich cofnięcie lub zmniejszenie. Szybkie wprowadzenie leczenia pomoże Ci więc poprawić komfort życia.

Co więcej, nieleczona przez 5 lat hemochromatoza zwiększa ryzyko śmierci aż o 60% [3] i ryzyko wystąpienia raka wątroby aż 200 razy! [4]

Na czym polega terapia? Na początku, aż do unormowania parametrów krwi, stosuje się jej upuszczanie 1-2 razy w tygodniu. Później powtarza się upusty regularnie, najczęściej co kilka miesięcy. Aby cofnąć dysfunkcje seksualne, lekarz zaleca natomiast terapię hormonalną.

Więcej informacji

Masz pytania odnośnie hemochromatozy? Napisz do nas na adres info@prekoncepcja.pl.

 


Źródła:

[1] M. Madej, Hemochromatoza, „Przegląd Reumatologiczny”  2009, nr 1 (25), s. 9.

[2] Basic and Clinical Andrology (2017) R. Osta, N. Grandpre, N. Monnin, J. Hubert, I.Koscinski: Hypogonadotropic hypogonadism in men with hereditary hemochromatosis.

[3] M. Wybieralska, A. Markiewicz, I. Urbanowicz, Żelazo – niezbędne i toksyczne, [w:] Sympozjum Naukowe Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego i Studenckich Kół Naukowych Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu “Interdyscyplinarność współczesnej toksykologii“, Wrocław, 11. czerwca 2015, Książka abstraktów, s. 26-27.

[4] K. Derc, M. Grzymisławski, G. Skarupa-Szabłowska, Hemochromatoza pierwotna (Primary hemochromatosis), „Gastroenterologia Polska” 2001, 8 (2), 181-188.

 

 

Oceń artykuł
Oceń artykuł

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Nasi partnerzy