Cykle bezowulacyjne – czym są, jak je rozpoznać i leczyć?
Cyklami bezowulacyjnymi nazywamy te cykle, w trakcie których z jajnika nie została uwolniona komórka jajowa, co uniemożliwia zajście w ciążę. U kobiet, które są w wieku rozrodczym, stan taki określany jest jako nieprawidłowy i wymaga diagnostyki. Jak rozpoznać cykl bezowulacyjny? Jaka jest zależność między cyklem bezowulacyjnym a okresem? Sprawdź poniżej.
Spis treści:
Cykl bezowulacyjny – jak wygląda?
Cykl bezowulacyjny a okres
Cykle bezowulacyjne – jaka jest ich przyczyna?
Cykl bezowulacyjny – objawy
Cykl bezowulacyjny – jak rozpoznać?
Jak leczyć cykl bezowulacyjny?
Cykl bezowulacyjny – jak wygląda?
Aby dobrze zrozumieć, na czym polega cykl bezowulacyjny, należy wyjaśnić jakie etapy składają się na cykl miesiączkowy (nazywany owulacyjnym lub menstruacyjnym), który określa regularnie powtarzające się zmiany w organizmie kobiety, mające na celu przygotować jej narządy rodne do zapłodnienia.
Długość każdego cyklu miesiączkowego liczy się od pierwszego dnia krwawienia do ostatniego dnia przed następną menstruacją. Trwa średnio 28 dni i jest podzielony na 4 fazy: menstruację, fazę folikularną, owulację, fazę lutealną.
Cykl bezowulacyjny składa się tylko z dwóch pierwszych faz. Nie dochodzi w nim do owulacji, czyli jajeczkowania – wydostania się dojrzałej komórki jajowej z pęcherzyka Graafa.
Cykl bezowulacyjny a okres
Cykle bezowulacyjne mogą być wydłużone do 35 dni, a nawet do 180 dni lub może dojść do całkowitego zaniku miesiączkowania. U niektórych kobiet między cyklem bezowulacyjnym a okresem nie ma tak widocznej zależności i krwawienie pojawia się w terminie spodziewanej miesiączki. Dlatego też część z nich nie zdaje sobie sprawy z tego zaburzenia, gdyż nie zauważa innych objawów cyklu bezowulacyjnego.
Cykle bezowulacyjne – jaka jest ich przyczyna?
Cykle bezowulacyjne występują najczęściej u dziewcząt w pierwszych latach dojrzewania i w okresie poprzedzającym przekwitanie – premenopauzie. Miewają je również kobiety po porodzie, u których wszystko po pewnym czasie powinno wrócić do normy. W tych wypadkach brak owulacji nie stanowi powodu do niepokoju.
Natomiast jeśli cykl bezowulacyjny dotyka kobiety w wieku rozrodczym, zazwyczaj jest wynikiem konkretnych schorzeń. Najczęstsze przyczyny braku owulacji to: zaburzenia funkcji jajników, choroby tarczycy, hiperprolaktynemia, nadmierna produkcja androgenów, źle zbilansowana dieta, zbyt intensywne ćwiczenia, przyjmowanie niektórych leków (np. psychotropowych, przeciwwymiotnych, przeciwhistaminowych), schorzenia w obszarze przysadki mózgowej, depresja, zaburzenia nerwicowe, przewlekły stres.
Cykl bezowulacyjny – objawy
Szacunkowo cykle bezowulacyjne dotykają nawet 60 proc. kobiet w wieku rozrodczym. Po 35 roku życia pojawiają się dość regularnie, utrudniając zajście w ciążę. Zatem jak rozpoznać cykl bezowulacyjny? Należy zwrócić szczególną uwagę na kilka symptomów, które mogą się pojawiać.
Objawy cyklu bezowulacyjnego to:
• brak bólu owulacyjnego;
• stała temperatura ciała;
• brak zmiany konsystencji, gęstości i koloru śluzu;
• brak większej ochoty na współżycie;
• nieregularne cykle owulacyjne;
• obfite krwawienia.
Cykl bezowulacyjny – jak rozpoznać?
Objawy cyklu bezowulacyjnego mogą się nieco różnić u poszczególnych kobiet, być mniej lub bardziej nasilone. Kobiety, które znają swoje ciało i obserwują zmiany zachodzące podczas kolejnych faz cyklu menstruacyjnego, zazwyczaj zauważają braku owulacji.
W przypadku wątpliwości jak rozpoznać cykl bezowulacyjny dobrym rozwiązaniem jest przeprowadzenie testu owulacyjnego, sprawdzającego poziom lutropiny w moczu, czyli hormonu odpowiadającego u kobiet za pobudzenie owulacji i stymulację syntezy progesteronu. Należy jednak mieć na uwadze, iż mimo wysokiej wiarygodności testów, skuteczność ich nie jest stuprocentowa. Przewidują one wystąpienie jajeczkowania i dni płodnych, natomiast nie wskazują na uwolnienie się komórki jajowej.
Jak leczyć cykl bezowulacyjny?
Cykl bezowulacyjny wymaga przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki, dlatego przy wystąpieniu niepokojących symptomów, należy zgłosić się do lekarza. Zleci on niezbędne badania, które pozwolą odnaleźć jego przyczynę. W niektórych wypadkach wdraża się leczenie np. hormonalne, w innych niezbędne może się okazać przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego w postaci laparoskopii.
U około 90 proc. kobiet, dzięki dobrze przeprowadzonej diagnostyce i wdrożeniu odpowiedniego leczenia, udaje się przywrócić owulację, czyli szansę na zajście w ciąże w naturalny sposób. W przypadku, gdy leczenie nie przynosi oczekiwanych efektów, konieczne może się okazać zastosowanie techniki wspomaganego rozrodu, czyli inseminacji domacicznej lub in vitro.
